یا مَنْ اِسْمُهُ دَواءٌ وَ ذِکْرُهُ شِفاءٌ

ما در هر نسخه درمانی، باارائه روشی از بیمار می خواهیم شباهنگام وقتی به بستر می رود، بسان پرنده ای آرام بر جایگاهش فرود آید که یک بال او در حکم ماده و بال دیگرش در حکم معنا است

او به آرامی چشمان خود را می بندد و 10بار نفس عمیق می کشد و بعد از 10بار، حقیقت جوهری خود را صدا می زند و با تکرار این حرکت، بخشی از کاستی های روحی و روانی خود را ترمیم میکند و با آرامشی باور نکردنی، به خواب می رود و در می یابد

 ألا بِذِکْرِ اللّه تَطْمَئِنُّ الْقُلوُب

با چنگ زدن به حقیقت خودش میسر می گردد و به این باور می رسد که

یامَنْ اِسْمُهُ دَواءٌ وَ ذِکْرُهُ شِفاءٌ

یعنی اسم: یاشافی، یاکافی، یاهادی، یاشاهد، یاناظر، یاباطن و...دوا است

و ذکرهُ شِفاء؛ شفاء مرتبه ای است که بعد از مراقبه و مدتیشن خاص، بر او و جان او ظاهر می شود

پس اسم خدا، دوا و دارو و ذکر او شفا هست